Heike kwam bij Jos terecht omdat ze op zoek was naar een bijzonder sieraad voor haar overleden zoontje Benjamin.
Heike: ‘Ik heb één zoontje van bijna 2 jaar, Cas. Daarvoor heb ik een miskraam gehad. ‘Het’ was bijna 11 weken, maar was zo groot als 7 weken en we zijn toen een ‘klompje cellen’ verloren. Ik noem dit expliciet omdat we dit echt als een miskraam ervoeren. Al was onze zwangerschap van Benjamin ook nog pril, met 14 weken was hij echt onze zoon. Echt ons kindje.
Na een probleemloze zwangerschap tot dan toe, krijg ik ineens flinke buikpijn. Er volgen wat onderzoeken bij de verloskundige en het ziekenhuis. Hieruit blijkt niks wat verontrustend is. Toch is de bevalling plotseling op gang gekomen. Het bleek dat ik aan de buitenkant geen ontsluiting had, maar aan de binnenkant wel. Verder was alles goed, zijn hartslag was perfect en alles was in orde. Toch braken mijn vliezen. Ik ben van Benjamin bevallen in het ziekenhuis, hij overleed tijdens de bevalling.
Compleet kindje
Ook al was hij heel klein, het was een compleet kindje met alles erop en eraan. Vingertjes, teennageltjes, alles. We hebben hem mee naar huis genomen en opgebaard met de watermethode. We hebben hem kunnen ‘verzorgen’ en nog een paar dagen met hem kunnen zijn. In de tussentijd begint het geregel. We gaan naar het crematorium om te kijken hoe het daar is en wat we kunnen verwachten. ‘Houd er wel rekening mee dat er met deze grootte van het kindje mogelijk geen as overblijft,’ vertellen ze ons daar. Daarom besluiten we om hem hem in een houten kistje te leggen zodat er nog wel as ‘over’ zou zijn. Maar wat blijkt, er zijn geen houten kistjes voor kindjes van dit formaat. Dus uiteindelijk hebben we zelf met vrienden een kistje gemaakt. Van mooi vurenhout, met een zacht ‘bedje’ erin. Het is echt supermooi geworden. We hebben thuis nog mooie foto’s van hem hierin gemaakt. Op de dag van de crematie gaan we alleen met ons gezinnetje en de fotograaf naar het crematorium. Als we van de familiekamer naar het crematorium lopen, gaan we onder een soort lichtkoepel door. Op het moment dat we daar staan en de muziek speelt, landt er ineens een libelle boven onze hoofden op de lichtkoepel. Hij is prachtig. De fotograaf ziet het ook en maak er een foto van.
Libelle ashanger
Dat vond ik zo mooi. Direct na de crematie besluit ik dat ik een libelle wil als assieraad. Ik ga op internet op zoek naar een ashanger in de vorm van een libelle en naar juweliers die dat kunnen maken. Het is nog niet zo makkelijk om een mooie ashanger in de vorm van een libelle te vinden. Ik kom op de site van Memorie Sieraden. Tot mijn verbazing zit hij hier in Gouda, onze woonplaats. Daar moet ik zijn, weet ik wel. Nog diezelfde dag ga ik er heen met een afbeelding van de libelle die ik op internet gevonden heb. Ik word verrast want bij Jos kom ik er snel achter dat ze nog meer kunnen dan ik had gehoopt. Want als ik mijn afbeelding van de libelle van internet laat zien is de reactie: ‘Ja, die is best mooi maar wel erg klein hoor.’ Als ik vertel over de reden van mijn wens voor de libelle, word ik verrast. Hij vertelt dat ze zelf een sieraad kunnen maken op basis van de foto die we gemaakt hebben van ‘onze’ libelle en dat deze prijs zelfs beter is dan die van de libelle die ik op internet vond. Ook al werd hij groter en op maat gemaakt. Een ander voordeel is dat je bij het sieraad van internet zelf het as erin moet doen en sluit met een schroefdopje. Terwijl bij de libelle van Jos het as erin gedaan wordt en daarna keurig dicht gesoldeerd wordt.
Ik word verrast
Ik mail de foto van de libelle naar ze. Zij ontwerpen daar een 3D model op ware grootte zodat wij heel goed kunnen zien hoe hij echt zou worden. Op het ontwerp lijkt het alsof het reliëf op de vleugels niet goed zichtbaar is. Dat heb ik aangegeven, want ik wilde hem natuurlijk wel perfect. Ze stellen me direct gerust door op het ontwerp te laten zien dat dat er wel duidelijk in zat. Vervolgens heb ik nog de wens om het sieraad te laten graveren met de naam van Ben. Dat raden ze af, omdat dat makkelijk slijt maar ze komen meteen met de oplossing om het in de mal mee te nemen en zijn naam zo ‘mee te gieten’ in het ontwerp zelf. Respectvol en voorzichtig. Toen ik helemaal tevreden was over het ontwerp heb ik een ‘go’ gegeven. Bij de laatste afspraak neem ik de as mee om deze erin te laten plaatsen. Ze doen dat in een aparte ruimte van de winkel, zodat je dit privé kan doen en er echt een bijzonder moment van gemaakt kan worden. Ik heb er voor gekozen om er niet bij te zijn. Ik was bang dat ik op elk korreltje zou letten. In de paar keer dat ik daar was geweest hebben we snel een vertrouwensband opgebouwd.
Zorgvuldig
Ze gaan overal zo zorgvuldig mee om. Je zag het al met de manier waarop ze het askokertje aanpakte. Heel respectvol en voorzichtig, bijna plechtig. Je merkt aan alles het vakmanschap en de liefde die ze hebben voor hun werk. Ik vertrouw ze voor 100%. Op het moment dat ze de as erin gingen doen, ben ik een rondje door de stad gaan lopen. Daarna heb ik mijn ashanger libelle meteen opgehaald en gelijk om gedaan. Naast het collier dat ik om heb van mijn oma die vorig jaar overleden is. Hij is zo prachtig geworden, ik ben er zó blij mee. We hebben er ook een gravure in laten plaatsen met zijn naam en datum. Ik moest nog net niet huilen toen ze hem overhandigde, maar ik voelde de tranen wel zitten. Ze gaven mij de keuze om hem als uniek stuk te laten of dat ze hem in hun collectie in de winkel op zouden nemen. Ze hadden nu de mal, dus konden er meerdere hangers van gieten. Ik heb daar even over nagedacht. Het was financieel voordeliger voor ons om hem op te laten nemen in de collectie, maar het ging me in dit geval totaal niet om het geld. Ik vond het in eerste instantie ‘onze’ libelle en wilde dat ie van ‘ons’ bleef. Maar mijn vriend zei heel terecht: ‘Wij zijn op zoek geweest naar een mooie ashanger libelle en hebben die niet gevonden. Hoe mooi zou het zijn als mensen ook een libelle willen, ze deze dan kunnen kiezen en er net zo blij mee zijn als wij.’ Daar had hij natuurlijk helemaal gelijk in. Als je ziet hoe mooi hij is geworden, dan wil ik heel graag andere mensen daar ook blij mee maken. Hij wordt nu in de collectie opgenomen en krijgt de naam Libelle Ben.’
Het verhaal van Heike staat in NEL Magazine – trots tijdschrift voor ouders van een overleden kind.
